Όταν δεεεεεν....

Μια μικρή εισαγωγή. Μετά από μια κουραστική μέρα γυρνάς σπίτι σου, τρως το παγωτό σου και επειδή είσαι και παιδί από σπίτι λες να πλύνεις και κανένα ρούχο. Και εκεί που χαλαρώνεις στην καρέκλα σκέφτεσαι: «δεν ανοίγω και την ΥΧΨΩ σελίδα να δω αν κυκλοφορεί κανένα κελεπούρι;».

Σαν να ήταν παραγγελία *τσουπ* πετάγεται ένα κελεπούρι και σου μιλάει. Από την φωτογραφία του, φαίνεται συμπαθητικός. Εντάξει δεν είναι και κανένας Μπρατ Πιτ, αλλά ας μην είμαστε και επιλεκτικοί, στην τελική Σαββατόβραδο δεν κυκλοφορεί και ο καλύτερος κόσμος online. Πρόκειται απλώς για έναν 24χρονο φοιτητή. Σου ζητάει να βγείτε η μάλλον καλύτερα μπαίνει απευθείας στο ψητό και ρωτάει αν θέλεις να πας σε αυτόν για να σου δείξει την συλλογή γραμματοσήμων του (οπότε γλιτώνεις και χρόνο αλλά και τα λεφτά για τα ποτά! Τι άλλο θέλεις;). Χαρούμενος που σου άνοιξε η τύχη μια και εδώ και καιρό ήθελες κάτι ζουμερό νεανικό για αλλαγή. Έτσι, λες δεν πάει στο διάολο ας είναι αργά και ας δουλεύει ακόμη το πλυντήριο με τα ρούχα (παιδί από σπίτι, μην ξεχνιόμαστε!) θα πάω. Και αφού κάνεις έναν μικρό αγώνα δρόμου με ντουζ στα γρήγορα, λεωφορεία και μετρό φτάνεις στο ραντεβού... Και μην πολυλογώντας φτάνεις και στο κρεβάτι του φοιτητή.

Πρώτη εντύπωση:
Καιρό είχες να ξανά έρθεις σε επαφή με φοιτητικό περιβάλλον. Έπιπλα στο μίνιμαλ του «κρεβάτι - γραφείο - ντουλάπα», φωτιστικά από το ΙΚΕΑ και διάδρομοι γεμάτοι με πράγματα που δεν θα ήθελες ακριβώς να μάθεις τι είναι. Ααα και μην ξεχνάμε τους συγκάτοικους, που αν και ευτυχώς δεν είχες την χαρά να τους γνωρίσεις, έκαναν την παρουσία τους αισθητή με την φωνή τους.

Με αυτά και με αυτά αρχίζει και το ψητό, πέφτει στο κρεβάτι, πέφτεις απάνω του και αρχίζετε... Όλα καλά ως εδώ αλλά ξαφνικά έχεις όλο και περισσότερο την αίσθηση πως κάτι δεν είναι σωστό. Ο φοιτητής αν και ως τώρα είχε πάντα γρήγορα την πρωτοβουλία και μπήκε από μόνος τους στο ψητό τώρα στο κρεβάτι είναι αρκετά άβουλος. Σκέφτεσαι ώρα για τα καλά κόλπα για να ζεστάνουμε λίγο την υπόθεση. Κάτι που γίνεται ως ότου σου ζητάει να σταματήσεις όμως γιατί είναι στο παρά πέντε πριν τελειώσει (στα 5 λεπτά κρεβατιού). Πας πάσο και συνεχίζεις στο πιο ήρεμο. Τότε ξαφνικά (κάτι σαν ξυπνάει το ζώο μέσα μου) ξεθαρρεύει. Από πάνω βρίσκεσαι κάτω (όχι πως δεν σου αρέσει) και ο φοιτητής αρχίζει να κάνει παιχνίδι. Αντί να χαρείς όμως για τις εξελίξεις συνεχίζεις να έχεις την αίσθηση πως κάτι δεν είναι σωστό. Μια και ο φοιτητής παρά τα αγκομαχητά το μόνο που κάνει είναι να χτυπιέται σπασμωδικά και απότομα πάνω σου προκαλώντας κάθε άλλο παρά ηδονή. Τώρα θα σκεφτείτε πως υπάρχει και πιο άγριο σεξ αλλά αυτό που γίνονταν ήταν περισσότερο άτσαλο σεξ παρά άγριο. Και τώρα τι κάνουμε; Σταματάμε ντυνόμαστε και λέμε: «Συγνώμη, αλλά ξανά πάρε με όταν περάσεις τα βασικά μαθήματα» ή λέμε μπόρα είναι θα περάσει και περιμένουμε να περάσει;

Έτσι αρχίζουν οι αναλαμπές στο κεφάλι. Τώρα εξηγείται γιατί με ρώτησε αν έχω πολλές εμπειρίες, σκέφτηκα! Και καθώς περνούσαν διάφορα από το μυαλό του στιλ: «αν βρέξει δεν έχω ομπρέλα μαζί μου...» ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ο μικρός μου εκεί κάτω αποκοιμήθηκε! Όπα σκέφτηκα! Τώρα τι κάνουμε; Δεν άργησε να το καταλάβει και ο φοιτητής μια και άρχισε να τον πασπατεύει. «Κουρασμένος είμαι, δούλευα σήμερα» είπα από ευγένεια γιατί πως λες κατάματα σε κάποιον εκεί που νομίζει πως δίνει ρεσιτάλ ότι ούτε για επιθεώρηση δεν πιάνεται; Και εκεί που είσαι σχεδόν έτοιμος να πεις την πρώτη φτηνή δικαιολογία που θα σου περάσει από το μυαλό, ρωτάει: «Έχεις προφυλακτικό;» ... «όχι» απαντάς. «Κρίμα, ούτε και εγώ να πάρει» είπε. (Και που να είχε δηλαδή...) Ως συμβιβασμό αποφασίζουμε να τελειώσουμε μια στα γρήγορα ο καθένας εκ τοις χείρας τους. Αυτός τα κατάφερε, εσύ όχι. Έπειτα σηκώνεσαι, ντύνεσαι και φεύγεις μην όντας σίγουρος τι να πεις... Στην τελική πρώτη φορά σου συμβαίνει να μην κάνει κού-κου ο μικρός σου.

Το ερώτημα της ημέρας; Ποιος είναι ο καλύτερος και πιο ευγενικός τρόπος να σταματήσεις κάτι όταν παρατηρείς από την μεριά σου πως δεεεεν;